29 December 2004 - 14:43Geef!
In deze barre overconsumerende tijden kunnen jullie vast wel iets missen voor diegenen die het echt nodig hebben:
18 December 2004 - 12:42"We hebben ook een rockfeel"
Jeroen heeft vorige week een interview gegeven aan de Gooi- en Eemlander (editie van 9 december), klik hier om het artikel te lezen. Met dank aan Jasper Schoon voor de scan.
13 December 2004 - 12:26De Verboden Top 10 van de Drumpoes
1.
The Beatles - de leraar muziek op mijn middelbare school, Job ter
Steege, werkte met een zelf samengestelde liedjesbundel die
uitpuilde van de zoetsappige en oetlullige meebrullers uit de popmuziek
van de jaren ´60. Meneer Ter Steege was dol op The Who,
maar ronduit idolaat was hij van The Beatles, en dan juist van de meest
stroperige (Yesterday; Michelle; Let it be) en debiele (Ob la di
ob la da; Yellow Submarine) kant van The Fab Four. Meneer Ter
Steege bedacht op zekere dag dat iedereen uit de klas een
liedje uit de bundel uit het hoofd moest leren, en iedere week moest er
dan iemand uit de klas helemaal alleen bij hem vooraan bij de vleugel
komen, en het ingestudeerde lied dan solo zingen. Braaf als ik
ben, leerde ik het enige fatsoenlijke lied uit de bundel (House of the
Rising Sun van The Animals) uit mijn hoofd. Jullie raden het al: de
ploert pikte de eerste de beste keer tot mijn schrik direct mij
eruit. Ik was pas 13... mijn onzekere jonge knapenstemmetje kraaide
aartsvals door het lokaal en sloeg voortdurend jammerlijk over. De
klas gierde hysterisch van de pret. Ik ging door de grond. Wel
anderhalve minuut duurde deze foltering. Toen sloeg meneer
Ter Steege de vleugel met een luide klap dicht, zwierde op zijn
piano-stoeltje om naar de klas, en sprak met satanisch genoegen:´Kijk,
dit gebeurt er nou als jongetjes in de puberteit de baard in de keel
krijgen.´ Ik mocht toen weer gaan zitten. Ik was totaal
onteerd en ontredderd. Na mij hoefde niemand anders ooit meer alleen
voor de klas te zingen. Meneer Ter Steege was enorm fan van The
Beatles. En dus haat ik The Beatles uit het diepst van mijn hart.11 December 2004 - 22:48Audiovisuele genotsprikkels
Even een kort berichtje van het front. Afgelopen donderdag hebben we een interview gedaan met Radio Noord Holland en gelijk maar even (we waren er toch) een paar nummertjes gespeeld. Een en ander is vandaag uitgezonden maar voor die diegenen die vanmiddag om 3 uur nèt toevallig de radio op een andere zender hadden staan kun je het hier terugluisteren.
En André had goed gegokt: het toiletinterview met Jeroen heeft Lekker Belangrijk TV inderdaad gehaald. Afgelopen woensdag zond The Box het programma uit waarin Toni achter Stacey aanging, Jeroen verrast werd op de WC en er is verdomd ook nog een moppie muziek te horen. Ik ben vanmiddag even aan het klooien geweest met snoertjes, verlengstukjes en een kapotte videoband, maar je kunt het item toch hier bekijken: start video.
10 December 2004 - 15:41Ace can hear music
Er zijn van die CD’s die, vanaf het moment dat ze in je CD-speler zitten, er maanden niet meer uit gaan. Bij mij althans… De afgelopen jaren waren dat onder andere The Yearlings met hun eerste. Ondanks de wat vlakke productie een juweeltje van een album. You can’t screw up a good song en er staan een paar mooie op. The Thrills met hun eerste…. Blown away by it, kent u die uitdrukking? Persoonlijk denk ik dat die muzikale ‘jas’ ons wel eens goed zou kunnen passen qua geluid. Wel heel erg ’60 maar toch ook nu door alle synths en vooral de vette mix. Ik was zelfs enigszins geschokt toen ik las dat de hele plaat in Protools gemaakt is. Hulde…En sinds hij uit is heb ik Walker Diver vrijwel permanent bij me. Ik had een minidisc gemaakt met alle WD-nummers die ik kon vinden omdat ik ze regelmatig live mix en zo op weg daar naar toe de nummers nog een keer kan horen. Werkt ook op weg naar andere klussen en zelfs naar PM-optredens… Stefan heeft een manier van liedjes schrijven die af en toe erg anekdotisch is en zeer origineel. Verder heb ik Joni, natuurlijk. Zij is voor mij wat valium voor anderen is. Rust. Gewoon mooie serene muziek. Wat je in mijn top drie bij het weblog ziet zijn de CD’s waar ik intensief naar luister op dat moment. Ik heb inmiddels zo veel muziek om me heen verzameld dat er voor iedere stemming wel passende muziek in huis is. Ik volg geen trends of hype’s ik ben slechts permanent op zoek naar mooie muziek. Ik pikte Norah Jones bijvoorbeeld pas op toen ik ‘Sunrise’ op de radio hoorde. Kocht meteen de CD toen hij uit kwam, en gelijk maar de eerste erbij. En nu zijn ze $%&$&^$%& allebei opnieuw uitgebracht MET bonus DVD’s. Moet ik ze nu opnieuw kopen of zo? Ik voel me nu behoorlijk genaaid want dit overkwam me al eerder bij KISS die ook bij de tweede oplage een live-cd deden. En er zijn meer voorbeelden. LAAT IK NOOIT MEER PLATENMAATSCHAPPIJEN HOREN ZEIKEN DAT ZE NIKS MEER VERKOPEN OMDAT IEDEREEN KOPIEERT WANT ZE WERKEN DIT ZELF IN DE HAND! Sorry, ik wond me even op. Ik zet wel even Joni Mitchell op, dan gaat het wel weer. Puh!
Jullie Ace –XX-
06 December 2004 - 13:42Toeval bestaat niet?
Ik knipte vandaag de televisie aan en viel midden in de herdenking van Prins Bernhard door leden van de eerste en tweede kamer. Nu mag je gerust weten dat ik de man hoog had zitten. Al van kleins af aan was hij voor mij een van de meest aansprekende leden van ons koningshuis en dat is eigenlijk nooit veranderd. Als kind (ik was een jaar of acht, negen?) las ik Engelandvaarders van K. Norel. Daar zit een stukje in waarin de helden van het boek een lintje krijgen van een dan nog heel jonge Bernhard. Dat boek is zo spannend geschreven dat het zich laat lezen als een jongensboek, maar het wakkerde wel mijn interesse voor de tweede wereldoorlog aan. Bernhard speelde daar een absoluut interessante rol in die in diverse boeken zeer verschillend belicht wordt. Dat waren andere tijden, terug naar de onze.
Wat ik nog steeds bewonder is zijn rebelsheid en gevoeligheid. Zijn a-politieke gevoel voor politiek. En wat hij heeft gedaan voor de cultuur en natuur. Vandaag raakte hij me echter waar ik het enorm voel…. Met muziek. Na de toespraak van de kamervoorzitter klonken ineens de mij zo bekende hoorntonen van het derde deel van de Serenade in Bes KV361 van W.A. Mozart. Wat mij betreft het mooiste stuk muziek ooit geschreven. Het is een redelijk obscuur werk waarvan de herkomst in elk geval de Weense periode is maar het kan aan de hand van het papier slechts ongeveer gedateerd worden tussen 1781-1782. Wat interessant is, is dat uitgerekend dit stuk muziek een van de mooiste scenes begeleidt uit de Mozart film, Amadeus, van Milos Forman. Sterker nog, dit stuk muziek speelt de hoofdrol in die scene. Veel mensen zijn (anders) gaan luisteren naar klassieke muziek na het zien van die film en vooral die scene. Waaronder ondergetekende. Ik heb de MIDI versie van dit stuk momenteel helemaal in mijn keyboard staan omdat ik er ‘iets mee wil doen’. Al maanden. Toen ik het vanmiddag hoorde, gespeeld door het Residentie Blazers Ensemble besefte ik me eens te meer dat Nederland weer een bijzonder mens is verloren. Bernard was gewoon eigenlijk best een beetje Rock & Roll. Op zijn manier. Ik zal ‘m missen. Jullie Ace –XX-
05 December 2004 - 22:40Beep Beep!
Does humor belong in music? Wat ome Ace betreft welzeker. De twee mooiste zinnen uit de nederlandse pophistorie zijn wat mij betreft; She said “Your nose is running honey!” I said “Sorry but it’s not!”. Het gonst alweer een tijdje rond Gruppo Sportivo en dat is lekker. Nieuwe plaat en single, nieuwe DVD en een clubtour. Gisteravond deden ze Gigant aan en daar keek ik al even naar uit. Ik moest zelf werken bij Agnew Alex in ‘mijn’ theaterzaal eerder die avond. Ook daar keek ik naar uit want deze voorstelling was al een keer wegens ziekte verschoven. Alex was winnaar van het Leids Cabaret Festival en scoort goede kritieken. Voor een wat overblufte en daardoor niet zo responsieve zaal deed hij z’n ding en dat deed ‘ie goed. Omdat de technische eisen voor de voorstelling minimaal waren draaide ik ‘m zelf in m’n eentje. 3 keer een CD starten en stoppen en drie lichtwisselingen. En verder van de voorstelling genieten. Wel bij de les blijven… Dat ging allemaal goed en ik zag een voorstelling die het midden houdt tussen vlijmscherpe stand up comedy en cabaret. In dan weer charmant Vlaams, dan weer perfect Engels waarbij hij zich van verschillende accenten bedient. En hele rare geluiden maakt hij, hilarisch. Ik kan het zo snel nergens mee vergelijken dus ga er maar gewoon heen als ‘ie in de buurt speelt. Alleen niet als je de volgende dag naar de tandarts moet haha… Dit was echt goed!
Bovendien blijkt de heer Agnew een groot KISS-fan en dan ben je voor ome Ace al gauw een goed mens. Na afloop snel afgebroken en als een speer naar de popzaal. Hans Vandenburg en de zijnen waren al een half uurtje bezig en ik zat er gelijk in. Ze speelden op dat moment veel nummers van de nieuwe plaat en die werden zo goed ontvangen dat het de band duidelijk opviel. Het eerste wat mij opviel was het pure speelplezier wat van het podium af straalde. Hier stonden twee dames en vier heren ontzettend lekker muziek te maken. Ace stak een jointje aan, ging een biertje halen en zocht een goed plekje. De band rockt nog steeds behoorlijk. En klinkt erg goed, zowel vocaal als instrumentaal. En dat op o.a. een echt stokoude VOX AC30 die letterlijk met stage-tape bij elkaar gehouden werd en een oud orgeltje uit de jaren ’70. De muzikale quotes vlogen trouwens van links naar rechts door de zaal vooral in “Disco Really Made It” maar ook in een paar van de nieuwe nummers. (Hoorde ik daar echt Del Shannon in majeur? Of begint die joint nu zijn werk te doen?) Toen Hans zich bijna verontschuldigde voor het feit dat ze wat nieuwe liedjes gedaan hadden werden nog wat krakers uit de oude doos gespeeld die duidelijk ook in goede aarde vielen bij de aanwezigen. Na een perfect uitgevoerd Beep Beep Love verdween de band de kleedkamers in. Wacht even. Dat gaat zo maar niet! Ik had mijn twee mooiste zinnen nog niet gehoord! Spelen! Homo’s! Gelukkig kwamen ze terug en kon ik via Tokyo eindelijk Hey Girl live horen. Ze stelden niet teleur en werden zelfs nog een tweede keer terug geroepen. Apeldoorn stelde me ook niet teleur. Ik schat dat er zo’n tweehonderd man binnen waren variërend van oudere jongeren tot tieners. Er was genoeg ruimte om te dansen en veel mensen namen die ook zodat de sfeer erg lekker was.
Na afloop nog even een gesigneerde CD gescoord, met bonus DVD en in de kleedkamer stond ik te denken… Ik vraag me af of ik over tien jaar nog zo’n goede show kan weggeven. Ik hoop het van harte. Ik kan wel met een gerust hart zeggen dat ik na mijn werk bij Gigant zelden zo genoten heb als bij Gruppo. Als ik een hoed zou dragen nam ik hem nu eventjes af. Tokyo, i’m on my way, and in my new Toyota it’s not so far away...... Jullie Ace –XX-