26 Mei 2004 - 13:30Foute rocker

Zaterdagavond was ik in Paradiso om in de bovenzaal te gaan genieten van een akoestisch solo-optreden van Chris Eckman, de zanger van het sombere, prachtvolle ensemble The Walkabouts. Het werd een lesje in rock & roll-hoe-het-NIET-moet..! Ome Chris zei nauwelijks iets tot zijn muisstille bewonderaars in de zaal, mompelde iets langer dan een halfuurtje wat liedjes voor zich uit op tamelijk saai gepingel, en keek toen omstandig op zijn horloge. “Well…”, sprak de man bekommerd, “… allright, I can do another one”. Ja, meneer Eckman was duidelijk in een royale bui. Met dat laatste nummer erbij (een cover van Willie Nelson, direct het beste nummer van het hele optredentje) kwam hij net aan de 40 minuten. Lieve help, rocksterren met horloges om… dat kan toch allemaal niet?! Moet-ie de bus halen of zo? Moeten de piepers van het vuur? Staat het vrouwtje op het punt van bevallen? Nee, lieve popvrienden, rocksterren met horloges om, dat kan niet deugen. En dan €9,00 entree vragen, en daar bovenop dat stomme Paradiso-lidmaatschap (= verborgen prijsverhoging van je ticket) van €2,50 en ook nog een euro om je jas weg te mogen hangen, dat maakt €12,50 entree voor 40 minuten verveeld getokkel-met-tegenzin van mijn ex-held Chris Eckman. Wat een schande.
Verbolgen rockgroetjes van jullie Rock-consumentenman Jeroen

22 Mei 2004 - 13:34Rockgenoten!

Wat een spannende dagen maken we toch mee in rockstad Utrecht. Niet alleen beleven we morgen de bekerfinale F.C. Utrecht - F.C. Twente, ook regent het momenteel prachtige releases van Utrechtse collegabands. Walker Diver heeft zonet een schitterend album afgeleverd dat ik veel draai, en gisteren heb ik ook de nieuwe van The Yearlings gescoord en die is werkelijk om te huilen zo mooi. En dan die titel van de verse Yearlings hè, Utrecht, geniaal in al haar eenvoud, ik wou dat ik er zelf op gekomen was. Achter de verse schijven van Sandusky, Gloricz Jim en Ballerina Liberation Front (mijn favoriete Utregse bandje) moet ik nog aan zodra mijn salaris mij weer toelacht vanaf mijn bankrekening. Het lijkt er werkelijk op dat de Utrechtse gitaarscene een fenomeen van landelijk formaat is. Ik word daar erg blij van.
Natuurlijk gebeurt er meer dan dit alleen in rockland, en daarom wil ik toch ook graag even wijzen op The BBC Recordings, het zojuist uitgekomen overzicht van de sessies die mijn geliefde smulband The Sound in de loop der jaren voor de BBC deed. 100% vellenkip, lieve popvrienden.

Cheers, Jeroenio

14 Mei 2004 - 13:36Time flies when you’re having fun

Oftewel: long time no log. Onlangs hebben we in Studio Ace twee nieuwe nummers opgenomen die weliswaar niet op “Brittle Hearts” terechtkomen, maar die de komende tijd zeker live uitgevoerd zullen worden. Studio Ace zegt u? Jazeker, Ace beschikt over een riante woning aan de rand van het verder van de buitenwereld afgesneden dorpje Elspeet in de Bible Belt, met uitzicht over de weilanden en waar je af en toe op de achtergrond het geknal hoort van jachtgeweren waarmee menig hert overhoop wordt geschoten. Een idyllisch en rustiek landschap dus, en alhoewel de dorpsbewoners met argwaan kijken naar de “roare stinkbietel oet’ e stad” is het een prima plek om nummers op te nemen. Nieuwe chansons “Talking to the Rain” en “Shoes and Shells” staan erop, en het klinkt voor een predemo-opname al heel geproduceerd. Fragmentjes van die nummers kun je elders op.de site beluisteren. Een prima manier van werken zo: nummers die nog maar net af zijn gelijk opnemen om daarna te gaan sleutelen. Zo gaan we voorlopig even verder. De plaat gaan we deze maand masteren en dan kan het kleinood in september dan ook echt uitkomen. Ik weet het: het wordt hoog tijd. Het hoesje is inmiddels ook af en ik kan melden dat er een blote dame op staat. Daar laat ik het wijselijk even bij; ik wil alleen nog zeggen dat het bloot op het hoesje zeer functioneel is (“jaja”, hoor ik jullie al denken, “Je zuster op een houtvlot!”).
Het is erg aardig om weer eens wat dingen akoestisch te doen in het repeteerhok. Normaliter kun je door de herrie vaak niet meer horen of dat ene akkoord nou vals was of niet, maar met het serene gepingel van een akoestisch gitaartje wordt de boel weer wat overzichtelijker en horen we allemaal weer wat we aan het doen zijn.. Zondag de 14e spelen we nog twee nummers akoestisch en live in het radioprogramma Opium op Radio 1 (“een verslavend kunst- en cultuurprogramma”), ’s avonds tussen 7 en 8 , dus Jeroen moet Studio Sport missen. Het schijnt dat er in Opium vaak bekende acts spelen. Maar goed dat het niet op dinsdag was, want die avond is tegenwoordig wat mij betreft hoe dan ook gereserveerd voor The Office, de leukste Engelse comedyserie sinds jaren, of hoe dicht humor en gêne bij elkaar liggen. De verwikkelingen (of beter: het gebrek daaraan) op het kantoor van Wernham Hogg zijn nu al legendarisch.
Goed, tijd voor een bord eten en op naar de zondag: lekker speulen!

Groets van André