27 Februari 2005 - 13:45Nieuwe foto's

De Melkweg blijkt toch altijd weer een mooie plek om foto's te maken. Zo kregen we na ons optreden in de Melkweg vorige week een mailtje van Michael Melis, hij had die middag ook foto's lopen nemen. En de foto's waren zo mooi dat we ze meteen op onze homepage hebben gezet. Ga naar www.papermoon.nu en klik op 'pics' om de rest van de foto's te zien. Michael, bedankt!

23 Februari 2005 - 08:20Ace hoort stemmen

Onlangs speelden we weer eens bij Fame in Amsterdam. Behalve dat ze ons consequent in de R&B / Hiphop-hoek neerzetten om te spelen is het er altijd wel erg goed toeven. Het voelt een beetje als spelen in een speelgoedwinkel en ik ga dan ook iedere keer met een of meer Fame-tasjes weer de deur uit. Daar zat de laatste keer een boek in over Brian Wilson. The making of Pet Sounds. I just wasn’t made for these times. Goed geschreven, alle aspecten van het maken van dit meesterwerkje van de popmuziek worden uitgebreid belicht. Ik las het dan ook in een adem uit en kan het iedere liefhebber van ’60 muziek aanbevelen. Een week later stond ik bij Plato in Utrecht om dan toch maar de ‘Sessions’ box aan te schaffen. Daar wordt in het boek namelijk nogal aan gerefereerd en er over lezen is willen horen in mijn geval. Briljant! De set opent met de eerste stereo mix van het hele album. Daarvoor zijn de originele 3, 4 en 8-track sessie-tapes gebruikt i.p.v. de (voor plaat) ge-eq-de en gecompresste master tapes. Dit brengt je als luisteraar zo’n drie en soms vier generaties dichter bij de originele opnames. Met een goede koptelefoon kun je zo veel meer horen dan op de originele mono mix, en hij klinkt echt supergoed. Verder staan er van iedere song verschillende ‘highlights’ van de opnamesessie, een (Stereo) instrumentale versie van de final master en een (Stereo) versie van alle vocals zonder de backing. De laatste disc sluit af met een alternate take van ieder nummer. Van God Only Knows wel drie verschillende. Verder twee boekjes. Een over de disc set zelf en eentje bevat interviews met alle betrokkenen en veel info over alle muzikanten die op de sessies meespeelden. Wat wil je nog meer? Vooral de vocal-tracks zijn leuk om te horen zonder muziek. Brian had soms de beschikking over 6 zangstemmen tegelijk en werkte met de backing in MONO op 1 spoor. Op een eight-track machine had ‘ie dus 7 sporen vrij voor vocals. 5 nummers op Pet Sounds zijn zo gemaakt, de rest is op drie of vier sporen gedaan waarbij er vaak meer mensen tegelijk zongen. Those where the days. Nix ProTools, Nix Autotune, gewoon goed zingen. Soms denk ik wel eens: I just wasn’t made for these times….

Jullie Ace –X-

17 Februari 2005 - 18:15Je moet luisteren...

Jullie hebben het vast al wel gelezen in onze nieuwsbrief die net de deur uit is (Wat? Geen nieuwsbrief ontvangen? Meldt je snel aan op info@papermoon.nu!), maar we hebben de opname van Polaroid Girl, zoals gespeeld op Radio 2 in TROS Muziekcafé 15 januari jl., op onze homepage gezet. Voorzien van een prachtig strijkersarrangement , zoals enkelen van jullie die misschien ook gehoord hebben op onze CD presentatie in Ekko. Met veel dank aan Mirjam, Hanneke en Carin natuurlijk. Ga dus naar onze homepage, klik op music en dan vind je het onder 'Bonus Material'. En laat hier natuurlijk even weten wat je er van vindt, daar is het tenslotte een weblog voor!

En komende zondag natuurlijk wel allemaal naar de Melkweg komen!

10 Februari 2005 - 18:31Smurf mee met Vader Abraham!

Het optreden bij TROS Radio, vorige maand, was in meerdere opzichten gedenkwaardig, maar één van de leukste details was toch wel het feit dat we samen met niemand minder dan Vader Abraham op de bill stonden! Vader Abraham kennen we als geestelijk vader van vele Nederpop-klassiekers, van smartelijke meehuilers (Huilen is voor jou te laat van Corry en de Rekels!) tot vuige sexliedjes (Wil jij misschien mijn kijkdoos even zien? van Hanny!), maar ‘s mans grootste succes is misschien toch wel het Smurfenlied. Als klein ventje zong ik al luidkeels mee met het Smurfenlied, en ik ben nog altijd zwaar gecharmeerd van deze kleine blauwe vriendjes (ik heb in mijn boekenkast vier plankjes vol Smurfjes staan), vooral van die lekkere Smurfin natuurlijk.

Ik vind Vader Abraham nog altijd een puike artiest. Iemand die miljoenen platen heeft verkocht, en die toch nog altijd vol vuur en enthousiasme zijn nieuwste single (getiteld En dan zingen we 1, 2, 3) staat te zingen in zo’n TROS-café-studio, daar heb ik veel respect voor. De innemende Vader Abraham kreeg het aanwezige publiek al snel mee, en ook ik zong uit volle borst mee met En dan zingen we 1, 2, 3 (dat ik natuurlijk al kende van de airplay op Radio 2). Het was dan ook vol genoegen dat ik na afloop van Vader Abrahams optreden op de beroemde man toetrad, en hem vroeg mijn Smurf-handpopje te signeren, wat vader Abraham allervriendelijkst deed.

Groetjes van Jeroen