27 Januari 2005 - 17:23Het stokje

Vroeger had je altijd in schoolkrantjes en clubblaadjes zo'n rubriekje met 'Ik geef de pen door aan...', waarin mensen dan een stukje moesten schrijven en vervolgens iemand anders met die loden last gingen opzadelen. Ik was altijd als de dood dat iemand zo'n 'pen' aan mij wilde geven. Dat gebeurde gelukkig niet vaak. Tegenwoordig hebben we internet. En omdat retro ontzettend in is op het moment, hebben ze ook voor dit stukje jeugdherinneringen een online alternatief verzonnen. Webloggers krijgen een paar vragen toegestuurd, moeten die beantwoorden, en zetten er vervolgens bij wie de volgende is die die vragen gaat beantwoorden. En voordat Moniiq erachter komt dat we helemaal niet van die aardige jongens zijn pak ik deze keer het stokje vol enthousiasme aan:

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
11.95 GB, precies ook de grootte van muziekbestanden op mijn Zen Touch mp3 speler.

2. Wat is je laatst gekochte cd?
Universal Audio van de Delgados. Nou ja, gekocht. Het was een presentje van FAME Music in Amsterdam, omdat we daar vorige week een instore hadden gedaan.

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?
Ha, dat was 'Duits Bier' van Poelmo, net in de auto op weg naar huis van mijn werk. Met het prachtige poëtische refrein: "Duits bier, Duits bier, Duits bier en lekkere worst. De worst is voor de honger en het bier is voor de dorst." Daar kan onze nieuwe Dichter des Vaderlands nog een flinke punt aan zuigen.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Nick Drake - Things Behind The Sun 
Voor mij nog steeds het mooiste nummer ooit gemaakt. Het roept een melancholie en triestigheid op die door merg en been gaat.

Joni Mitchell - For Free
Roept dezelfde gevoelens op als hierboven beschreven maar het roept ook herinneringen op aan de tijd dat ik net naar Utrecht kwam, op zoek naar een kamer. Eenzaam dolend door de vreemde, grote en enge stad met Joni die me bemoedigend zat toe te fluisteren vanaf een krakend cassettebandje.

Belle & Sebastian - The Model
Omdat een liedje zo hoort te klinken: prachtige melodielijnen, mooie tekst en zonder pretenties wonderschoon uitgevoerd.

Bert Janch - Anti-Apartheid
Brrrr... Rillingen.

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?
Tjonge, dat is nog de moeilijkste vraag. Moniiq was zich vast niet bewust van mijn sociale isolement toen ze me dit stokje gaf. Nou, de eerste gaat in ieder geval naar Marijn, die weet er vast wel raad mee. Het tweede stokje gooi ik dan richting Nicole, ben benieuwd of ze me nog kent. Het laatste stokje gaat in de richting van Liesbeth, in de hoop dat ze haar blogboek weer eens bijwerkt. 

Moniiq, bedankt!

23 Januari 2005 - 21:28Uitzonderingen

Aan het eind van ons tourtje is het altijd aardig (maar volstrekt nutteloos, dat geef ik ook toe) om even terug te kijken op de goeie optredens en de optredens die je liever zo snel mogelijk vergeet. Goeie optredens zijn vaak gemakkelijk te herkennen: ze waren namelijk gewoon goed, omdat je goed hebt gespeeld en een tof publiek hebt gehad. Het mooiste is als dat heel onverwachts komt, zoals een tijdje terug in Meppel (Clouso), waarvan we aanvankelijk dachten dat we daar drie dronken Drenten aan de bar aan zouden treffen die onze zang volledig weg zouden boeren. Eigenlijk zijn dat de leukste optredens, nu ik er zo over nadenk. Nog zo een: de instore bij platenzaak Phantasio Amsterdam, waar het lekker druk was en we een fikse stapel CD’s verkochten. Ook daar verwachtte ik dezelfde drie dronken Drenten aan te treffen, wat wederom niet gebeurde. Daarna komt dan de categorie “goed optreden, want dat is gewoon zo”.
Onderaan de lijst bungelen dan de optredens waarvan je hoopt dat een muziekjournalist ze later ooit nog in “de biografie over de band” noemt, en waar dan ook bij wordt vermeld dat de band “ook dat soort toestanden heeft meegemaakt”. Het blijken de rotte wormstekige appels te zijn die inmiddels zijn verteerd, de punaises op de verder zo comfortabele stoel, het knietje dat je tijdens de verder zo leuke pot voetbal…afijn, het is wel duidelijk. De zure herinnering aan deze optredens heeft te maken met het baggergeluid dat er op het podium en in de zaal was, met het passieve publiek en de onverschillige zaalmedewerkers. Er zijn honderden redenen te noemen (zelf slecht spelen zou ik haast vergeten). Het gebeurt denk ik maar zelden dat je terugkeert naar dat soort zalen. Gelukkig hebben we het niet vaak zo meegemaakt, maar als we dan toch terugkijken, wil ik een paar zaaltjes zeker niet onvermeld laten. Als eerste kan ik met een gerust hart de Badcuyp in Amsterdam noemen, waar we jaren geleden, in 2000 om precies te zijn, speelden en met de andere band bij toerbeurt bij de kassa moesten zitten. De sociaal werker van de dag had nog net het licht aangelaten en kon zich niet druk maken om de steeds weer uitvallende microfoons. Doordat precies één dag voor het optreden de postertjes af waren, stonden er zeker 7 man in de zaal. Olaf van the Yearlings kan hier ook nog over meepraten, want we deelden de “bill” met zijn oude band.

Een goeie twee plek geld voor de Swaf in Hoorn waar we alleen de Drie Dronken Drenten aantroffen, zij het met een sterk Noord-Hollands accent. Deze voorjaarse onderneming kostte weer een vooroorlogse microfoon het leven, waardoor er wel meer ruimte op het piepkleine podium kwam. De cover van “Hey Bulldog” die we daar speelden is niet onopgemerkt gebleven. Net niet.
Runner-up is Popfront in Zwolle, waar we afgelopen maand bij de gratie van de zaaleigenaren mochten spelen. De barman meldde ons bij binnenkomst dat we gelijk na het optreden dienden af te bouwen. De twee geluidsjongen deelden ons met een blij gezicht deel dat ze eigenlijk nog nooit het geluid hadden gedaan. Dat bleek volkomen waar te zijn, want het was om te huilen. Nu ben ik nooit naar een verjaardag geweest waar ik niet welkom was, maar zo moet het ongeveer voelen. Wat is dat toch met kleine zalen die er vanuit gaan dat bezoekende bands blij mogen zijn dat ze er staan? Van de Melkweg kan ik dat verwachten en accepteren (de optredens van Paper Moon daar waren overigens erg leuk) maar niet van het zaaltje dat trots is zonder subsidies zich draaiende te kunnen houden, zoals bij Popfront het geval is. Dat is inderdaad een kunst als je bezoekende bands zo behandelt. Neem een voorbeeld aan Café Wilhelmina in Eindhoven, De Klos in Emmeloord, P60 in Amstelveen en al die andere zalen waar het erg goed toeven is. En maak dan gelijk maar een goeie pot macaroni klaar, zoals de keukenprinses van Utopia in Drunen. Dan komen we misschien, heel misschien, eens terug.

11 Januari 2005 - 20:24DJ Ace?

Vrijdag 7 Januari 2005. Paper Moon in Popfront, Zwolle. Omdat we in December en daarvoor nogal veel en vooral acoustisch gepub-tourd hadden was dit weer onze eerste elektrische gig sinds lang en we hadden er best zin in. Lambshade speelde voor ons maar voor mij ging het grootste deel van hun set nogal verloren in een dramatisch slecht zaalgeluid. Gelukkig (voor ons) was hun eigen technicus hiervoor verantwoordelijk dus ik had nog goede hoop voor onze set. Die ging best redelijk, ondanks het wat stroeve publiek. Veel nieuwe liedjes geprobeerd en dat ging allemaal uitstekend. En omdat we ‘TLP’ niet gespeeld hebben zijn er tijdens dat nummer geen snaren gebroken. Gelukkig brak Hanz er een tijdens Someone Around. Op Hanz kun je altijd vertrouwen! Einde set. Wat we geloof ik allemaal nog wel het leukste vonden was dat we vantevoren vier mapjes kregen met CD-titels er in. M.a.w. of we zelf de muziek wilden uitzoeken die die avond gedraaid zou worden. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen en iedereen die Paper Moon een beetje kent kan voorspellen wat er gebeurde… Vooral Andre en de Drumpoes (die zijn klauwtjes gelijk in een map met voornamelijk jaren ’80 shit sloeg, ai) gingen een soort van wedstrijd aan in nummers die de ander gewoon echt niet trekt. Wat tot grote hilariteit leidde toen al die nummers ook echt langskwamen. Het was een dolle boel in Zwolle. Al met al een geslaagde avond, in elk geval voor de Drumpoes en de Basslaaf..

Wegens nog onbekende oorzaak ging onze gig de dag erop in Venlo niet door. We gaan dit even uitzoeken en jullie horen nog wel wanneer we er eventueel wel spelen. Verder zit ik inmiddels begraven tussen stapels CD’s en platenhoezen. “Wil je draaien ?”, vroeg Marco, de programmeur van Gigant. “Wanneer?”, vroeg ik. 12 Februari, ik dacht nog steeds dat hij een grap maakte. Staat, wat is je DJ-naam? DJ Ace, of course! Aldus draait DJ Ace in Gigant-café op Zaterdag 12 Feb vanaf 21:00. Verwacht een ruime greep uit mijn collectie bootlegs en live-opnames. Van veel ‘uitgekauwde’ nummers probeer ik alternate versions te draaien en Beatles liefhebbers komen zeker aan hun trekken. Omdat ik zelf een ontzettend brede smaak heb denk ik wel dat er ‘voor elk wat wils’ tussen zit en ik ben zelf al helemaal benieuwd hoe het gaat lopen. Ik zit al een paar dagen naar CD’s te luisteren en nummers van vinyl op cdr’s te zetten. Het wordt steeds leuker.

 

Jullie DJ Ace –X-

01 Januari 2005 - 14:24Van het één komt het ander

Begin deze zomer stond ik ineens op het podium met mijn grote helden Daryll-Ann. Sinds ik ooit ‘Stay’ hoorde, vind ik dat zo’n beetje de beste Nederpop band sinds de uitvinding van de Rock&Roll door ene meneer Crudup, lang geleden. Door mijn contacten bij Gigant was een klus als monitorman snel geregeld en kon ik eidelijk eens iets terug doen voor de tijd en energie die Coen en Jelle in Paper Moon hadden gestoken. Kon ik weten dat dit gelijk mijn laatste DA-concert zou zijn. Ik kwam die avond handen tekort omdat ik voor het voorprogramma ook het zaalgeluid moest doen. Ik werd voorgesteld aan twee vreemde meisjes en drie rare kleine jongetjes die, als ze samen zijn, graag met Daisychains wensen aangesproken te worden. Ze wonen allemaal in een klein huisje midden in Apeldoorn en om te voorkomen dat ze als hangjongeren de buurt rond het CODA onveilig zouden gaan maken hadden ze allemaal een instrumentje laten groeien. En daar kwam geluid uit. Ome Ace zag (en hoorde) het allemaal aan en dacht “dat kan beter”. Ik ben eens met ze gaan praten en dat heeft inmiddels geleid tot een aantal bezoeken van de Daisies aan mijn studio in Elspeet. Ze komen dan gezellig in 1 autootje en blijven allemaal een nachtje logeren (in hetzelfde kamertje, natuurlijk). Ik laat ze dingen doen die ze nog nooit gedaan hebben. Zoals naar elkaar luisteren. (goh, drum en bas SAMEN? da’s een goed idee…); Strak met de metronoom meespelen. (Ik hoor de koebel niet!) En een gitaar eerst goed stemmen voordat je er op gaat spelen. Dat scheelt al behoorlijk want ze hebben geen slechte liedjes, alleen wisten ze dat zelf nog niet. ‘s Avonds hebben we veel jolijt en wordt het steeds later. Ik heb ze Spinal Tap laten kijken want dat hoort gewoon bij een standaard Rock&Roll opvoeding. Hello Cleveland! Let It Be hebben we integraal gekeken en een vergelijkbaar stuk filmmateriaal van de sessies van ‘Sympathy’ van de Stones. Die waren ook lekker geinspireerd bezig in ’69, NOT! Overdag wordt er gewerkt. We nemen gemiddeld 1 liedje per dag op en beginnen met de drums. Dus niet alle drumpartijen in een keer zoals je dat meestal zou doen. Dan bas, gitaren, zang en de onvermijdelijke toeters en bellen. Af en toe moet ik streng zijn en rigoreus ingrijpen, maar over het algemeen doen ze hun dingetje inmiddels aardig goed. Er staan nu 7 liedjes op mijn harde schijf en daar zitten er wel een paar tussen waarvan ik goede hoop heb dat mensen ze echt mooi gaan vinden. Dan zou mijn missie geslaagd zijn. Hou de Daisychains in de gaten.

Jullie Ace –XX-