21 November 2004 - 11:43Een papapa-syndroom van drie weken

We hebben een hectisch weekje achter de rug. Vorige week zondag hebben we een instore-optreden in Fame Music, de grootste platenzaak van Amsterdam gedaan. Een zestal nummertjes in de hoek waar de R&B en Dance staat, maar niettemin (!) lekker gespeuld. Dat was eigenlijk nog een wondertje, want de vorige dag had ik als bassist van The Gasoline Brothers staan zweten op het podium om daarna nog tot half 4 in een steeds onoverzichtelijker wordende toestand te zien hoe mede-Gasoline Brother Leon het ene na het andere consumptiemuntje achter mijn oor tevoorschijn toverde. Hij leek Fred Kaps wel.

Voor, tijdens en na het Fame-optreden werden we met de camera gevolgd werden door Toni Peroni van het nu al legendarische  programma “Lekker Belangrijk” op The Box. Ben benieuwd of het interviewtje met Jeroen vanuit het herentoilet de keuring doorkomt. Daarna moesten we aantreden in de Heeren van Aemstel  voor weer een akoestische set. Dat ging niet helemaal zonder horten en stoten want Hanz had de pech dat “iets aan zijn gitaar” (verder zijn we in de zoektocht naar het euvel niet gekomen) het niet deed. Vervolgens brak hij ook nog een snaar en dit, gecombineerd met een algeheel gevoel van lam- en brakheid maakte er een beetje een mat geheel van.

Nu goed, het goeie nieuws is dat we in Wilhelmina in Eindhoven en Clouso in Meppel twee zaaltjes hebben gevonden die het Paper Moon-keuringsmerk ruimschoots hebben verdiend. Geen schampere opmerkingen over Meppel, dames en heren: het muziekcafé waar we speelden was gevuld met een enthousiast en luisterend publiek, de sfeer was er zwaar OK en het bier smaakte goed. Erg fijn om te merken dat je ook in plekken waarvan je het bestaan alleen vermoedde een goed publiek hebt. Plus een geluidsman die na drie setjes en afsluiter The Lost Parade verzuchtte: “Nu zit ik drie weken met een papapa-syndroom opgezadeld”. De hillbilly-versie van “Someone Around” blijft het overigens goed doen getuige de catcalls en de yee-haws...

Al anderhalve week speel ik iedere keer stukken af van de Wilco DVD "I Am Trying to Break Your Heart"; het is een van de mooiste documentaires over popmuziek ooit gemaakt en vertelt het verhaal van de opnames van Yankee Hotel Foxtrot. Ik realiseer me dat Wilco-voorman Jeff Tweedy een van mijn helden is. Hij schrijft doorleefde en eerlijke liedjes met een gemak en nonchalance die haast suggereren alsof hij de nummers op het moment dat hij ze zingt verzint.

Zo, en nu een fijn bordje pap, want door de afgelopen week met de vele optredens ben ik er weer niet in geslaagd de hele Schijf van Vijf als leidraad van mijn bestaan te eerbiedigen.. Een Meppels tapbiertje maakt gelukkig veel goed.

08 November 2004 - 15:19Drumpoes schreit: ICH WILL!!!

Jullie kwaliteitsconcertverslaafde Drumpoes zat afgelopen donderdag uiteraard bovenop het nieuws in een uitzinnig Ahoy’ want… Rammstein was in het land! Vol verwachting klopte mijn kleine poezenhartje, om niet te zeggen: mijn hartje brandde van verlangen. Want de platen van Rammstein vind ik uitzonderlijk opwindend, ze zijn bovendien briljant geproduceerd (behalve misschien het nogal elektronisch klinkende album Sehnsucht) en natuurlijk watertand ik van de even kaal als straf uitgevoerde vierkwartsmaten van drummer Horst Schneider. Dit is wat ik noem genadeloos maar vol hartstocht drummen. Standbeeld voor die man. Voeg daarbij de afwisselend hilarische en ontroerende teksten in mijn absolute lievelingstaal, en het moge duidelijk zijn dat de Drumpoes zich schor heeft gebruld en suf heeft gemarcheerd in een kolkend Rotterdams Rockpalast. De mannen van Rammstein gaven een strak en bezield optreden, met voor hun doen een sobere show. Maar ook zonder al te veel boem, knal en carnaval op het podium is Rammstein ook puur muzikaal een verpletterende band. Afsluiter Ich will vatte dit alles treffend samen: dolle vreugde en duistere romantiek, mooier bestaat het niet!

P.S. intussen is de Drumpoes er ook achter dat je in Duitsland niet alleen de mooiste taal vindt, maar ook het mooiste meisje…