06 September 2005 - 11:14Paper Moon stopt ermee

Aan alles komt een eind. Paper Moon stopt ermee. Na zoveel jaar samen spelen, optreden leuke plaatjes opnemen is het klaar. De leden van de band hebben vorige week woensdag besloten er een punt achter te zetten. Niet om muzikale of persoonlijke meningsverschillen, maar puur omdat het vuur eruit is. Hoewel de beslissing na goed overleg is genomen, is het voor de band toch pijnlijk; een tijdperk van 8 jaar is nu afgesloten. Zoveel leuke dingen gedaan. Het is niet anders. Paper Moon bedankt zijn fans en iedereen die de band de afgelopen jaren heeft gesteund. Life goes on.

 

p.s. de reageer-functie op het weblog werkt niet meer, als je wilt reageren kan dat in het gastenboek op onze site.

09 Juni 2005 - 21:10Shirley Manson regeert met straffe hand in Paradiso!

Donderdag 2 juni was het zo ver: smulband Garbage deed ons land weer ’s aan! De zalen waarin deze Edelsmeden van het Sappige Poplied optreden, worden per tournee kleiner (het ging van Ahoy’ via de HMH naar nu ‘slechts’ nog Paradiso), maar de vurige aanhang van Shirley Manson en haar rockopa’s wordt er niet minder fanatiek om. En Shirley blijft ook maar mooier en mooier worden, al loopt ze nu zoetjesaan toch naar de 40… Samen met mijn rockmaatje Hans en de charmante Bossche fotografe Corine liet ik mij dik anderhalf uur lang onderdompelen in een hele trits oude stampers, hossers en meedeiners, met hier en daar een liedje van het verse, best goede album Bleed like me. De band rockte en gonsde van jewelste, was geïnspireerd en loeistrak, en het geluid was fantastisch. Je had erbij moeten zijn… maar voor wie het gemist heeft, zijn hier dan toch twee prentjes van firelady Shirley Manson, op deze prachtige avond geschoten…

Liefs van jullie poppy Poezeman  *X*

10 Mei 2005 - 17:38Boehoe

Donderdag werden de helden van AZ zo onterecht uitgeschakeld in de UEFA-cup, vrijdag was ik verdrietig door de herdenking van Pim, en afgelopen maandag vertrok mijn vriendinnetje weer naar Berlijn… boehoe… ik ben dus blij dat ik van Hanz een prachtig nieuw spelletje heb gekregen om thuis op mijn PC te spelen: FIFA 2002!

Wat een geweldig leuk voetbalspel is dat zeg! Op deze versie geen Nederlandse Eredivisie, maar wel mijn Freunden van de Bundesliga, dus mij hoor je niet klagen. Gisterenavond heb ik een hele competitie gespeeld met het team van Hansa Rostock, thans in real life nog de enige Bundesliga-ploeg uit de voormalige DDR, maar het arme Hansa Rostock zal deze maand dan toch gaan degraderen. De kenners weten dat ik altijd erg op de hand van de underdog ben, en dus is het geen wonder dat ik het team van Hansa Rostock gisteren liefdevol adopteerde. Het werd een marathonsessie die om 20:00 uur aanving, en pas na 04:00 uur tot een ontknoping zou komen…

Als FC Utrecht-fan liet ik mijn mannen van Hansa Rostock bikkelhard en opportunistisch kick and rush-voetbal spelen. Een werkelijk genadeloze schopploeg bracht ik het veld. Een ploeg waarin erkende gemene viespeuken als Henk Fräser, Raymond Atteveld, Cor Lems en Barry van Galen beslist niet zouden misstaan. Met twee gestrekte benen inkomen, van achteren op de archillespezen beuken, doorglijden op de keeper, mijn mannen schrokken er gisteren niet van terug. Het regende dan ook gele en rode kaarten, en menig wedstrijd eindigden we met slechts negen man. Dit vechtvoetbal deed het de tegenstanders dun in de broek lopen, en het leverde ons in de eerste seizoenshelft zeven gelijkspelen op, waarbij zes keer de brilstand na 90 minuten op het scorebord stond. Meedogenloos verdedigen ging ons vaak goed af. Nu en dan helaas een flinke dip (thuis 0-5 op de broek van 1. FC Köln!), maar aanvallend ging het er bij ons nogal op z’n Paralympics aan toe. Pas in de 8e speelronde scoorden we eindelijk ons eerste doelpunt (een tamelijk onschuldig rollertje van Arvidsson, waar de keeper van 1860 München zich lelijk op verkeek), en van verzorgde opbouw van achteruit was bepaald geen sprake, daar werden alle ballen gewoon snoeihard naar de spitsen of hoog de tribunes in gerost. Het middenveld, waar het Betere Balafpakken á la Johan Neeskens hoogtij vierde, werd consequent overgeslagen. En mijn spitsen hadden het vizier alleen op scherp als het om de ledematen van de tegenstanders ging.

Bij het ingaan van de winterstop zag het er somber uit: stijf laatste. Intussen ook nog uitgeschakeld voor de beker (smadelijke 0-2 thuis tegen Eintracht Frankfurt, dat nota bene 2. Liga speelt!), maar gezien het belang van lijfsbehoud in de Bundesliga kon de beker ons gestolen worden. Opmerkelijk genoeg ving de tweede competitiehelft aan met een sensationele 2-1 zege op topploeg Schalke ’04, waarmee het hondtrouwe thuispubliek eindelijk eens uitzinnig kon juichen na het laatste fluitsignaal! Dat succes bleek helaas een incident, want er volgde daarna een lange reeks kansloze en soms forse nederlagen, slechts onderbroken door een enkele remise.

Met de steeds nadrukkelijker dreigende degradatie in zicht, greep ik op de 27e speeldag in, en wijzigde de aanvallende tactiek in een zeer defensieve strategie. Zeg maar gerust afbraakvoetbal. Te vaak hadden we deze competitie het beste van het spel, maar werd met onze drang naar voren keihard afgestraft door laffe counterploegen. De nieuwe, zeer behoudende koers sorteerde direct effect: een zwaarbevochten 1-1- bij 1. FC Köln (mooie revanche voor de heenwedstrijd), gevolgd door een 1-0 zege thuis tegen HSV en een 1-1 bij Werder Bremen. Er zat weer leven in de ploeg, het leek wel even op FC Den Bosch!

De week erop was het erop of eronder: degradatie-concurrent Nürnberg kwam op bezoek. De laf spelende gasten stalen de punten weg uit ons stadion (0-2) en mijn mannen waren mentaal totaal geknakt. Degradatie was hiermee weliswaar nog niet formeel, maar het team legde zich er bij neer, en verloor alle verdere wedstrijden… we zijn gedegradeerd…

Ontredderde voetbalgroetjes van Jeroen

01 Mei 2005 - 14:01Deal Gasoline Brothers met Munich afgeketst!

Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten, klust onze André bij als bassist bij zijn hobbyproject met de Gasoline Brothers. Met dit vrolijke countrycollectief weet André regelmatig de schijnwerpers op zich gericht, en ook het onder fijnproevers zo gewaardeerde platenlabel Munich had het in de smiezen: de Gasoline Brothers zijn een band die je er wel bij kunt hebben. Onlangs verklaarde een uitzinnige André aan iedereen die het maar horen wilde dat de Gasoline Brothers bij Munich hadden getekend, hele verhalen had Dré erover, en wij van Paper Moon waren natuurlijk apetrots op onze André! Groot was echter het verdriet toen André afgelopen vrijdag opeens met een warrige uiteenzetting kwam, die erop neer kwam dat de deal was afgeketst: het Gasoline Brothers-album bij Munich gaat niet door. Over het hoe en waarom zwijgt onze zeer aangeslagen André, en ook Munich weigert ieder commentaar. Wij hopen echter heel snel in dit weblog de ware toedracht achter dit drama te kunnen onthullen. Wij houden u op de hoogte.

12 April 2005 - 18:47Totaal ontspoord

Lieve Kitty,

We hebben dit weekend ons weer eens fijn met zijn viertjes opgesloten in Ace's Studio om wat nieuwe nummers op te nemen en uit te werken als voorbereiding op de volgende plaat. Brittle Hearts is dan wel een gouden plaat geworden in 26 landen, maar dat betekent niet dat wij op onze lauweren gaan rusten natuurlijk. We hebben wat nieuwe dingen opgenomen, een zeer oud nummer in een kek nieuw jasje gegoten  en tussendoor talloze auto's aan gort gereden en wereldrecords gebroken. Omdat er nogal wat afgewacht wordt op zo'n weekend had ik 'voor het geval dat' maar een laptop meegenomen met wat spelletjes erop om de tijd te doden. Dat heeft die laptop geweten. Bijna onafgebroken werd elk stukje vrije tijd gestoken in het fanatiek rally-racen tegen elkaar. Hiernaast zie je een typisch plaatje waar enkele niet nader te noemen bandleden nog weken lang nachtmerries van zullen hebben.

Maar al met al hebben een erg productief en leuk weekend gehad. Hoe was jou weekend eigenlijk?

x,
hanz.

04 Maart 2005 - 14:58Terug naar de Melkweg

Afgelopen woensdag was ik samen met mijn goede popvriend Hans op bezoek in De Melkweg, waar de jonge, talentvolle en prettig gestoorde Adam Green. Deze grote popbelofte ziet er uit als het malle zoontje van Bob Geldof en Richard Janssen, en is een geboren podiumgod. Begeleid door zijn superstrakke begeleidingsband The Gnomes (met uitblinkende, uiterst coole drummer) wond dit rare Amerikaantje de aanwezige Amsterdamse muzieksmulpapen uiterst charmant om de vinger. Met korte en catchy liedjes vol lollige citaatjes en verwijzingen (van bubblegum en jazz tot Beach Boys), en gewapend met een moppentrommel van heb-ik-jou-daar, walste hij De Melkweg plat. Wat een pret straalde Adam Geen uit, dat was genieten geblazen!
Tegelijk was het best maf om als klant terug te zijn in De Melkweg, anderhalve week nadat we er met Paper Moon nog als gevierde artiesten hadden rondgebanjerd. Opeens ben je dan zelf weer gewoon publiek, en moet je betalen voor je pintje :o(

Eerder op de dag had ik trouwens nog wel een fantastisch momentje-voor-mezelf in de trein beleefd. Afgelopen woensdag was die eerste heftige sneeuwdag, waarop de NS flink in de problemen kwam. Dat resulteerde voor mij vanuit Apeldoorn in een omleiding via Utrecht naar Amsterdam. In Amersfoort moesten we met z’n allen in de trein naar Utrecht overstappen, en die trein zit in de spits van zichzelf al aardig gevuld, dus het ging niet passen, dat begrijp je. Omdat de sneeuw de mensen wel vrolijk maakte, deed iedereen spontaan haar of zijn best om zoveel mogelijk in te schikken, zodat we zelfs in de looppaden in de coupés tamelijk dicht opeen stonden gepakt. Heel gemoedelijk allemaal. Toch was dit voor een meneer met een baard en grote bril niet voldoende. Hij rook zijn kans om goede sier te maken als Grote Mensenvriend, en riep luid dat we nog wat meer in moesten schikken, want dan konden er nog meer mensen mee. Gedwee schoven we nog iets nader tot elkaar. Maar opnieuw loeide de Grote Weldoener dat we toch echt nog verder door moesten schuiven, want er stonden toch echt nog heel veel mensen op het perron die graag meewilden. Maar nu gebeurde er niets. Iedereen voelde: het is wel genoeg zo. We hoeven toch niet als haringen in een ton te staan, dit is al heel fraai zo. En nog eens brulde de brilbaard dat we moesten doorschuiven. Er gebeurde wederom niets, en het werd geladen stil. Toen de brilbaard geïrriteerd voor de vierde maal zijn bevel deed schallen, gaf ik hem van repliek: “Hé rustig aan brave weldoener, het is wel genoeg zo, niet overdrijven hoor!” Dat pikte de Verlosser niet. “Zoooooooo!”, donderderde zijn stem verontwaardigd door de coupé, “dus meneer denkt, als IK maar goed sta, en de rest bekijkt het maar?!” Nu kwam ik in mijn element, en ik antwoordde blij: “Inderdaad zó is ‘t, als IK maar goed sta.” De toornige brilbaard werd furieus, rekende duidelijk op bijval en sympathie van de rest van de mensen in de coupé, en voer steeds feller en met telkens meer volume tegen me uit. Maar de opinie keerde zich volkomen tegen hem. Op zeker moment zei ik dat ik genoeg van hem had, en dat-ie maar een andere hobby dan mensenredden moest gaan zoeken, waarop de mensen “goed zo! “ en andere blijken van steun tegen mij tegen riepen. Ik genoot met volle teugen. Het hoogtepunt kwam ten slotte uit onverwachte hoek: de conducteur riep om dat de trein te vol was, dat dit gevaarlijk was, en dat er mensen uit moesten stappen of we zouden niet vertrekken. De coupé barstte in gejuich en gelach los, en de brilbaard had het niet meer: “Zo, nou heeft meneer zeker plezier hè?!”, sputterde hij trillend van woede, wat ik natuurlijk van harte bevestigde. Wat een mooie dag vol sneeuwpret!

Liefs van Poezeman

27 Februari 2005 - 13:45Nieuwe foto's

De Melkweg blijkt toch altijd weer een mooie plek om foto's te maken. Zo kregen we na ons optreden in de Melkweg vorige week een mailtje van Michael Melis, hij had die middag ook foto's lopen nemen. En de foto's waren zo mooi dat we ze meteen op onze homepage hebben gezet. Ga naar www.papermoon.nu en klik op 'pics' om de rest van de foto's te zien. Michael, bedankt!

23 Februari 2005 - 08:20Ace hoort stemmen

Onlangs speelden we weer eens bij Fame in Amsterdam. Behalve dat ze ons consequent in de R&B / Hiphop-hoek neerzetten om te spelen is het er altijd wel erg goed toeven. Het voelt een beetje als spelen in een speelgoedwinkel en ik ga dan ook iedere keer met een of meer Fame-tasjes weer de deur uit. Daar zat de laatste keer een boek in over Brian Wilson. The making of Pet Sounds. I just wasn’t made for these times. Goed geschreven, alle aspecten van het maken van dit meesterwerkje van de popmuziek worden uitgebreid belicht. Ik las het dan ook in een adem uit en kan het iedere liefhebber van ’60 muziek aanbevelen. Een week later stond ik bij Plato in Utrecht om dan toch maar de ‘Sessions’ box aan te schaffen. Daar wordt in het boek namelijk nogal aan gerefereerd en er over lezen is willen horen in mijn geval. Briljant! De set opent met de eerste stereo mix van het hele album. Daarvoor zijn de originele 3, 4 en 8-track sessie-tapes gebruikt i.p.v. de (voor plaat) ge-eq-de en gecompresste master tapes. Dit brengt je als luisteraar zo’n drie en soms vier generaties dichter bij de originele opnames. Met een goede koptelefoon kun je zo veel meer horen dan op de originele mono mix, en hij klinkt echt supergoed. Verder staan er van iedere song verschillende ‘highlights’ van de opnamesessie, een (Stereo) instrumentale versie van de final master en een (Stereo) versie van alle vocals zonder de backing. De laatste disc sluit af met een alternate take van ieder nummer. Van God Only Knows wel drie verschillende. Verder twee boekjes. Een over de disc set zelf en eentje bevat interviews met alle betrokkenen en veel info over alle muzikanten die op de sessies meespeelden. Wat wil je nog meer? Vooral de vocal-tracks zijn leuk om te horen zonder muziek. Brian had soms de beschikking over 6 zangstemmen tegelijk en werkte met de backing in MONO op 1 spoor. Op een eight-track machine had ‘ie dus 7 sporen vrij voor vocals. 5 nummers op Pet Sounds zijn zo gemaakt, de rest is op drie of vier sporen gedaan waarbij er vaak meer mensen tegelijk zongen. Those where the days. Nix ProTools, Nix Autotune, gewoon goed zingen. Soms denk ik wel eens: I just wasn’t made for these times….

Jullie Ace –X-