Paper Moon - Brittle Hearts reviews |
- Aloha, december 2004 Scroll down for reviews of 'The Lost Parade'
and 'Stella' |
(bron: Aloha, december 2004) Verdorie, hadden we bij Aloha bijna deze plaat over het hoofd gezien!
|
(bron: Kindamuzik.net, november 2004) PAPER MOON | BRITTLE HEARTS Utrecht, wat kan een simpele Belg als ik zich daarbij voorstellen? Tot voor kort helemaal niets. Al is daar verandering in gekomen nu de Utrechtenaren van Paper Moon, na vier jaar oefenen, uit hun hol zijn gekropen. Hun missie is duidelijk: door middel van Beatlesgeïnspireerde pop Utrecht op de wereldkaart zetten. Er bestaat echter enige twijfel over het slagen van dit opzet. Eerst het goede nieuws: Brittle Hearts is een echte popplaat. Neem nu
opener 'Come On Stranger': aanstekelijk refrein, vrolijk basriedeltje,
meerstemmigheid (steeds toe te juichen). Daarnaast is er ook plaats voor
melancholie, compleet met strijkers. Typevoorbeeld: het melodisch zeer
sterke 'Words'. Wat heeft een mens nog meer nodig om met een beate glimlach
in zijn zetel onderuit te zakken? Hier en daar een scherp randje misschien.
Vraag me niet waarom, maar het is voor mij zeer moeilijk om de hele cd
in één keer uit te luisteren. Op de afzonderlijke songs
valt niet veel aan te merken, maar het geheel is een beetje saai en af
en toe zelfs ergerlijk. De nasale stemgeluiden van Hanz de Bries en André
Wierenga zijn er vaak gewoon te veel aan. Maar, ere wie ere toekomt, de
laatste twee songs - 'The Lost Parade' en 'Little or Less' - zijn gewoon
mooi. Utrecht leeft! |
(bron: AltCountry.nl, oktober 2004) Paper Moon Voor de Groote Utrechtsche Liedjesfabriek (GUL) aan de voet van de 750-jarige Domtoren is 2004 een topjaar. Het nieuwste product is de cd Brittle Hearts (Stacey), het debuut van Paper Moon. De viermansformatie neemt ons mee terug naar de jaren zestig. Toen er nog water zat in de singels van de Domstad, zowel DOS, Velox als Elinkwijk in de Eredivisie speelden en Hilversum 3 nog niet bestond. De tijd ook dat het nog om Liedjes ging die het vooral van Melodie en Harmonie moeten hebben. Een traditie die door de GUL herontdekt is, getuige bijvoorbeeld de eerdere cd’s dit jaar van onder meer Walker Diver en the Yearlings. Hanz de Vries (zang, gitaar), André Wierenga (zang, gitaar, banjo, Hammond, piano), André ‘Ace’ de Vin (bas, harmonies) en Jeroen de Haan (drums) maken met Brittle Hearts een opmerkelijk volwassen debuut. Met pakkende liedjes en melodietjes, perfecte koortjes en inventieve gitaarloopjes. De cd opent met het beginakkoord van A Hard Day’s Night, je moet maar durven. Voor de luisteraar is het daardoor natuurlijk wel meteen duidelijk. Paper Moon heeft het zelf over ‘The Three B’s’ (Big Star, Beatles, Byrds), maar het zijn vooral de middelste die hun invloed doen gelden. Come On Stranger, de prachtige ballad Polaroid Girl, het steeds weer verrassende The Lost Parade: Lennon & McCartney zullen tevreden zijn. Maar er is gelukkig meer dan the Beatles. De rootsrock à la the Jayhawks van Past is perfect door zijn eenvoud. De pedal steel van René van Barneveld sijpelt zachtjes door de countryrock van Song Of The New ’49ers. Een strijkje versiert het heerlijk weemoedige Words. (So Very) Stella kon wel eens ontvreemd zijn toen de buren van the Yearlings (ze zitten bij de GUL naast elkaar op de gang) even vergeten waren de deur af te sluiten. De banjotonen in het herfstige Leaving The Leaves dwarrelen als blaadjes van een boom. Halverwege zakt de cd wat in (in Tours Around The Lighthouse gebeurt niet zo veel, Fortune Traders heeft wat zeurderig zangwerk), en het slot begrijp ik niet zo goed. Het carnavelske einde van The Lost Parade was een mooi slotakkoord geweest. Little Or Less, de Ron Sexsmith-pastiche die daarna nog volgt (toegegeven, overtuigend gezongen), valt tussen de rest van de liedjes uit de toon. Het zal echter niet beletten dat Brittle Hearts de koers van de GUL-aandelen fiks de hoogte in zal stuwen. (Peer Bataille)
|
(bron: LiveXS, oktober 2004) PAPER MOON Niet geheel toevallig dat de broertjes Paulusma van Daryll-Ann een productionele bijdrage aan dit album leverden. Ongeveer in diezelfde hoek namelijk opereert Paper Moon met gitaarpopliedjes met hang naar het verleden. Andere referentiepunten zijn The Beatles of The Byrds. Nostalgie of niet, een enkele keer neuzelt of zeurt het wat, zoals in het slepende Tours Around The Lighthouse, maar dat ligt ook aan de licht nasale, liefelijke stijl van beide vocalisten. Maar het resulteert soms ook in een prachtige ballad als Words en vaker nog in prima popsongs als de trefzekere openers Come on Stranger en (So Very) Stella. Verder hier en daar fijne strijkers en altijd koortjes. Dergelijke geijkte stijlmiddelen doen soms wat obligaat aan maar werken wel. In handen van doorgewinterde muzikanten krijg je dan wat heet een tijdloze plaat. (Dries van Oosterhout)
|
(bron: OOR 21, oktober 2004) Paper Moon - 'Brittle Hearts' Er zijn van die bandjes die tijdens donkere en herfstachtige dagen toch een grote zon op je gezicht weten te toeveren. Laat Paper Moon er daar nou een van zijn. Ze brengen sfeervolle meerstemmige popliedjes, waarin Beatles, Beach Boys en andere sixtieshelden doorklinken. Debuutplaat Brittle Hearts komt uit bij Stacey records, maar heeft een opvallend Excelsior-geluid. Akoestische gitaarlijnen en hoekige pianoklanken vormen de basis voor op zang gerichte liedjes. De heldere vocalen van André Wierenga en Hanz de Vries liggen op de lijn van Jelle Paulusma (Daryll-Ann) en Jacco de Greeuw (Johan). Niet vreemd als je bedenkt dat de eerste twee EP's van Paper Moon geproduceerd werden door de gebroeders Paulusma. Van hen leerden ze hoe je met minimale toevoegingen een beter nummer kunt maken. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want er is genoeg te beleven op deze plaat. Zo schijnt in The Lost Parade een gelukzaligheid door die we dezer dagen nog enkel bij The Polyphonic Spree tegenkomen. Daartegenover staat Words, een rustig nummer dat nog iets geforceerd begint, maar uitmondt in klassiek samenspel, compleet met strijkers. Persoonlijk hoogtepunt is Don't Go Down, vrolijk én dansbaar. De nazomer mag weer beginnen. (RIANNE VAN DER MOLEN)
|
(bron: MusicFromNL, oktober 2004) Paper Moon - 'Brittle Hearts' Stijl: Pop/rock met een vleugje folk Twee jaar is de huidige bezetting van de Utrechtse formatie Paper Moon
nu bij elkaar en dat was voor de heren een mooie reden om de allereerste
langspeler af te leveren. Het debuutalbum ‘Brittle Hearts’
bevat in totaal veertien prettige in het gehoor liggende, goed gecomponeerde
liedjes met een duidelijke kop en een staart. Precies zoals de groep dat
bedoeld heeft, valt te lezen in het bij de cd geleverde persbericht. Dat
enkele van de nummers al eerder verschenen op de twee ep’s, die
de band al uitbracht, deert totaal niet. Aantal Tracks: 14
|
(bron: Platomania, september 2004) PAPER MOON - Brittle Heart [sic] Het is dat de namen van de muzikanten wel erg Nederlands
klinken, anders zou je zweren dat Paper Moon uit Amerika komt. De muzikale
mosterd wordt namelijk overduidelijk gehaald aan de westkust van de VS.
Big Star en de Byrds zijn overduidelijke inspiratiebronnen, maar Daryll-Ann
en The Thrills kunnen als hedendaagse referentiepunten dienen. Zonnige
gitaarpop met veel harmonieuze samenzang dus, waar wij bij PlatoMania
altijd al een zwak voor hebben gehad. René van Barneveld speelt
pedal steel in Fortune Traders en Song Of The New ‘49ers en het
zoete Words wordt op effectieve wijze ingekleurd door cello en viool.
Het klinkt een beetje cliché om dit een debuut met internationale
allure te noemen, maar een betere term heb ik zo niet voorhanden. Hulde. |
(bron: GUN Magazine, september 2004) Paper Moon - Brittle Hearts (Stacey Records) Het officiële debuut van Paper Moon begint met het openingsakkoord van A hard day’s night. Een statement? Tell me what’s new? In ieder geval hebben we het vanaf dat moment al niet meer over vernieuwend: Sixtiespop, hetzij Beatles of Westcoast, vormt de basis. Maar niet het doel, want André Wierenga en Hanz de Vries schrijven geen retroliedjes, evenmin als bijvoorbeeld Daryll-Ann. Het doel is melodisch vernuft. Daar staat alles van in dienst. Alhoewel de Vries een begnadigd liedjesschrijver is, is het Wierenga die de show steelt. Deze schrijft namelijk Melodieën, en hij doet dat op een niveau dat Daryll-Ann al een tijdje niet meer haalde en dat andere recente sixties-geörienteerde platen van The Stands en The Thrills toch eigenlijk nergens halen. Ja, zelfs The La’s en Elvis Costello komen in het vizier. Ter illustratie: (So very) Stella opent met een pakkende riff. De melodie schiet op het laatste woord van de eerste zin al de eerste onverwachte hoek in. Het refrein zet flink aan met wat extra gitaren en hemelse tweede stemmen en we duiken weer de riff in. Halverwege het liedje is daar de brug. Geen gas terug, geen obligate mineurakkoorden voor de spanning, maar gas en een derde stem erbij. Het liedje wordt tenslotte klassiek afgemaakt: een gecomponeerde gitaarsolo en nog een refreintje dat uitmondt in hetzelfde motiefje maar dan in mineur. Je moet er oor voor hebben, maar Stella is een parel van een klassieke popsong. Waarom hebben we zo lang (zo’n vier jaar) op dit debuut moeten wachten? Omdat de band heeft besloten geen debuut uit te brengen met één pareltje en vulwerk. Brittle Hearts staat bol van de vindingrijke melodieën en die schrijf je nu eenmaal niet in een maand bij elkaar. Wat Paper Moon daarnaast voor heeft op veel concurrentie is dat de plaat niet academisch wordt en ook weet te ontroeren. Words, een Nick Drake-achtige song met dito strijkers is daar een voorbeeld van, evenals Fortune traders, een midtempo met subtiele pedalsteelbijdrage van René van Barneveld. De stemmingen lopen sowieso ver uiteen. Zo is Polaroid girl een ingetogen, nochalant gebracht nummer met een desolaat Hammond-orgeltje. The lost parade daarentegen is zo aan het einde van de plaat een waar klapstuk, een staccato popsong die uiteindelijk eindigt in een lang uitro met blazers in de hoofdrol - en natuurlijk een reprise. En net als je denkt dat Paper Moon toch ook maar een, weliswaar knap, trucje beheerst, komt er nog een nummer achteraan kabbelen, Little or less: een superieure, Ron Sexsmith-achtige crooner met Abbey Road-vocalen. En er valt nog best wat te zeuren. De productie blijft wat achter bij de kwaliteit van de liedjes en is aan de vlakke kant. Vooral de drums, die overigens niet altijd trefzeker klinken, waren gebaat geweest bij wat meer ruimte c.q. 'geproduceerdheid'. Een aantal nummers is opnieuw opgenomen, altijd een risico. Zo werkt de ingetogenere versie van Tours around the lighthouse zeurderigheid in de hand, hetgeen afbreuk doet aan de, wederom fenomenale, melodie. En de plaat is te lang. Wat oudjes eraf en het geheel had meer vaart gehad en daarmee de contrasten vergroot. Dat kan echter allemaal niet verhullen wat Brittle hearts bereikt. Zoveel klassieke vindingrijkheid op één plaat horen we niet vaak, al helemaal niet in Nederland, en daar mogen de handen heel enthousiast voor op elkaar. Cd-presentatie: 16 september in Ekko, 21.00 (Olaf Koeneman) |
(bron: 3voor12/Utrecht, september 2004) Paper Moon maakt liedjes van het zuiverste soort Afgelopen donderdag presenteerde de Utrechtse band Paper Moon haar debuut-cd
Brittle Hearts in Ekko. Uw verslaggever moest wegens een opkomend griepje
verstek laten gaan, maar wel kon eens goed luisteren naar de plaat. En
die viel niet tegen. Het gonst al wat langer rond Paper Moon, de band
staat bekend als een van de best bewaarde geheimen van de Utrechtse popscene.
De daaraan verbonden verwachtingen lijken ze met Brittle Hearts waar te
maken. (Peter Jamin) |
(bron: RifRaf (BE) June 2002) Verrassende EP van deze Nederlanders. Paper Moon maakt meerstemmige pop die steeds gewassen en geschoren is maar nooit te afgeborsteld klinkt. De sfeer gaat van up-tempo feelgood pop ('Good Times') langs een melancholische sleper ('Polaroid Girl') en het lichtjes onnozele, maar zeker niet onprettige 'Leaving the Leaves' terug naar feelgood muziek: titeltrack en afsluiter 'The Lost Parade' is typisch britpop met Beatles-blazers toe. We kijken reeds reikhalzend uit naar het full-album. (JP) |
(bron: FRET April 2003) Een demo kun je het eigenlijk niet noemen, deze 4 nummers tellende EP van Paper Moon. De nummers zijn net als bij de vorige EP opgenomen onder leiding van de Daryll-Ann broers Coen en Jelle Paulusma. Het is dus niet verwonderlijk dat de Utrechters popliedjes maken met een hoofdletter P. Vier mooie songs heeft het viertal voortgebracht, variërend van het aanstekelijke Leaving the Leaves tot het ingetogen en mooie Polaroid Girl. Jammer dat Paper Moon, net als veel van de Utrechtse gitaarbandjes, te openlijk solliciteert naar een contract bij Excelsior. Paper Moon zet op The Lost Parade van zijn beste beentje voor en dat resulteerde in een overtuigende EP. (CvdK) |
(bron: Dutch Demos May 2003) - read HERE in English Het Utrechtse viertal Paper Moon wist in 2001 menigeen te
verrassen met de prachtige e.p. Stella, waarop vier spranklende popliedjes
je deden afvragen waarom a) niemand ooit van Paper Moon had gehoord en
b) dit een eigen beheer-plaatje was en c) hun naam niet met een B begint,
zodat ze mooi in het rijtje Byrds, Beatles, Beach Boys en Big Star konden
worden opgenomen. De vragen bleven onbeantwoord. Nu is er wederom een
e.p. met evenveel liedjes van dito kwaliteit, wederom geproduceerd door
de gebroeders Paulusma (Daryll Ann). Ik hoop dat daarmee de vergelijking
ophoudt en dat deze e.p. de band in staat stelt het wat verder te schoppen
dan wat airplay hier en daar, en een handjevol optredens. |
(bron: Live XS April 2003) Een jaar na de zeer boeiende EP Stella komt Paper Moon met opvolger The Lost Parade. En het is de jongens weer gelukt! Onder leiding van de Paulusma brothers zijn wederom vier wonderschone, melancholieke pareltjes opgenomen die zich na beluistering onder je hersenpan nestelen om daar voorlopig niet meer weg te gaan. De liedjes blijven meteen hangen, een teken dat het compositorisch dik in orde is bij Paper Moon. Zwakke momenten kent deze cd niet. De melodiën zijn weer supersterk en de samenzang steekt de helden van de band (Posies, Beatles) regelmatig naar de kroon. In vergelijking met de vorige plaat zijn de liedjes wat verder uitgewerkt en worden ze hier en daar voorzien van toetsen en blazers. Dit maakt duidelijk dat de band nog veel meer in zich heeft. Tijd om te oogsten, lijkt me! (LW) - Meer nummers op de volgende plaat a.u.b. |
(bron: FRET May 2002) Van sommige bandjes verbaas je dat het lang duurt voordat ze opgepikt worden. Het excuus van PAPER MOON (info@papermoon.nu) was een wisseling van bandleden waardoor ze enige vertraging opliepen en het een tijdje stil was. Sterk punt van de band was en is nog steeds de koortjes in de refreinen. Dat kenden we al van de vorige demo (toen nog op cassette) en het dromerige Tours Around The Lighthouse, een nummer dat in een nieuwe, iets stevigere versie de demo afsluit. Opener en titelnummer (So Very) Stella zet de koortjestraditie voort. Onder toeziend oog van de broertjes Paulusma (Daryll-Ann) houdt Paper Moon de traditionele, van koppen en staarten voorziene gitaarpopliedjes licht en fris. Gitaristen Hanz en André wisselen de leadvocalen af zodat de klankkleur en het karakter van de nummers steeds wisselt, de ene keer ernstig, dan weer luchtig en altijd tijdloos zoals in Past dat kort en catchy smeekt op de A-kant van een single te mogen staan. |
(bron: Keuringsdienst van Waren April 2002) - read HERE in English Het Utrechtse viertal Paper Moon is een tijdje uit de running
geweest, maar gelukkig hebben ze hun zaakjes met deze cd-e.p. weer helemaal
voor elkaar, wat direct het eerste understatement van deze recensie genoemd
mag worden. Het laatste ook, hoop ik. Want over Paper Moon zouden geen
misverstanden mogen bestaan. Deze band behoort namelijk tot het beste
dat Nederland te bieden heeft, zeker op het gebied van rijk gearrangeerde
harmony pop. Natuurlijk, we hebben Johan en Daryll Ann, twee uitstekende
bands, maar die hebben hun sporen inmiddels wel verdiend. Paper Moon doet
in geen enkel opzicht voor deze bands onder en daarom hoop ik dan ook
van harte dat deze in eigen beheer uitgebrachte cd de band het platencontract
oplevert dat ze verdient. Paper Moon heeft twee zangers / componisten
in de gelederen, die beiden schijnbaar achteloos de ene hemelse melodie
na de andere uit de mouw schudden, beiden gezegend zijn met een prettige
stem en elkaar naadloos aanvullen, zowel wat samenzang als gitaarwerk
betreft. Klinkt bekend? Nee, ik zal het niet opschrijven, maar toch...
|
(bron: LiveXS May 2002) Paper Moon heeft een kek plaatje afgeleverd. In de beste Excelsior-traditie krijgen we op Stella luchtige gitaarpop à la Johan voorgeschoteld met mooie meerstemmige zang. Verder bezit elk nummer een pakkend refrein dat het geheel naar een hoger plan tilt. De cd is geproduceerd door de broers Paulusma van Daryll-Ann en voorzien van een mooi transparant helder geluid, waardoor de nadruk sterk op de zang komt te liggen. En laat dat nou net de sterke kant van de band zijn. De band mist nog de compositiekwaliteiten van hun Excelsior-broeders maar met de nummers (So Verry) Stella en Tours Around The Lighthouse zijn ze een eind op weg. Vrolijk plaatje, de zomer komt eraan en Paper Moon is er klaar voor! - Wat meer een eigen gezicht zou wenselijk zijn. |