- Aloha, december 2004
- Kindamuzik, november 2004
- AltCountry.nl, oktober 2004
- LiveXS, oktober 2004
- OOR 21, oktober 2004
- MusicFrom.nl, oktober 2004
- Platomania, september 2004
- GUN Magazine, september 2004
- 3voor12/Utrecht, september 2004

Scroll down for reviews of 'The Lost Parade' and 'Stella'

(bron: Aloha, december 2004)

Verdorie, hadden we bij Aloha bijna deze plaat over het hoofd gezien!
Gelukkig belde platenbaas Stacey zelf op, om ons op de release van dit Utrechtse kleinood te wijzen. Geheel terecht, want de muziek die dit bandje rond zangers en gitaristen Hanz de Vries en André Wieringa maakt is verdomd leuk. Bij de eerste gitaaraanslag denk je al: A Hard Days Night! Dat wordt het niet, maar het album staat inderdaad vol met springerige popliedjes zoals die in de jaren zestig door frisgewassen jongelui gemaakt werd. Vaak denk je Beatles, dan weer Turtles, soms Byrds, een keertje REM en ook wordt Jonathan Richman in herinnering geroepen. De eerste twee ep's van Paper Moon werden geproduceerd door de gebroeders Paulusma van Daryll-Ann, dus daar zijn ook wat sporen van blijven hangen. Brittle Hearts werd vastgelegd door Jordi Langelaan, die er een heldere productie vol zonlicht en koele briesjes van maakte. En de band zorgde met een grote variëteit aan nummers en verschillende zangers voor een verrassend produkt. Goed dat Stacey even belde!

Rixt Kleinjan

(bron: Kindamuzik.net, november 2004)

PAPER MOON | BRITTLE HEARTS
CD, Stacey/BMG

Utrecht, wat kan een simpele Belg als ik zich daarbij voorstellen? Tot voor kort helemaal niets. Al is daar verandering in gekomen nu de Utrechtenaren van Paper Moon, na vier jaar oefenen, uit hun hol zijn gekropen. Hun missie is duidelijk: door middel van Beatlesgeïnspireerde pop Utrecht op de wereldkaart zetten. Er bestaat echter enige twijfel over het slagen van dit opzet.

Eerst het goede nieuws: Brittle Hearts is een echte popplaat. Neem nu opener 'Come On Stranger': aanstekelijk refrein, vrolijk basriedeltje, meerstemmigheid (steeds toe te juichen). Daarnaast is er ook plaats voor melancholie, compleet met strijkers. Typevoorbeeld: het melodisch zeer sterke 'Words'. Wat heeft een mens nog meer nodig om met een beate glimlach in zijn zetel onderuit te zakken? Hier en daar een scherp randje misschien. Vraag me niet waarom, maar het is voor mij zeer moeilijk om de hele cd in één keer uit te luisteren. Op de afzonderlijke songs valt niet veel aan te merken, maar het geheel is een beetje saai en af en toe zelfs ergerlijk. De nasale stemgeluiden van Hanz de Bries en André Wierenga zijn er vaak gewoon te veel aan. Maar, ere wie ere toekomt, de laatste twee songs - 'The Lost Parade' en 'Little or Less' - zijn gewoon mooi. Utrecht leeft!

tekst: Karen Stevens

(bron: AltCountry.nl, oktober 2004)

Paper Moon

Voor de Groote Utrechtsche Liedjesfabriek (GUL) aan de voet van de 750-jarige Domtoren is 2004 een topjaar. Het nieuwste product is de cd Brittle Hearts (Stacey), het debuut van Paper Moon. De viermansformatie neemt ons mee terug naar de jaren zestig. Toen er nog water zat in de singels van de Domstad, zowel DOS, Velox als Elinkwijk in de Eredivisie speelden en Hilversum 3 nog niet bestond. De tijd ook dat het nog om Liedjes ging die het vooral van Melodie en Harmonie moeten hebben. Een traditie die door de GUL herontdekt is, getuige bijvoorbeeld de eerdere cd’s dit jaar van onder meer Walker Diver en the Yearlings. Hanz de Vries (zang, gitaar), André Wierenga (zang, gitaar, banjo, Hammond, piano), André ‘Ace’ de Vin (bas, harmonies) en Jeroen de Haan (drums) maken met Brittle Hearts een opmerkelijk volwassen debuut. Met pakkende liedjes en melodietjes, perfecte koortjes en inventieve gitaarloopjes. De cd opent met het beginakkoord van A Hard Day’s Night, je moet maar durven. Voor de luisteraar is het daardoor natuurlijk wel meteen duidelijk. Paper Moon heeft het zelf over ‘The Three B’s’ (Big Star, Beatles, Byrds), maar het zijn vooral de middelste die hun invloed doen gelden. Come On Stranger, de prachtige ballad Polaroid Girl, het steeds weer verrassende The Lost Parade: Lennon & McCartney zullen tevreden zijn. Maar er is gelukkig meer dan the Beatles. De rootsrock à la the Jayhawks van Past is perfect door zijn eenvoud. De pedal steel van René van Barneveld sijpelt zachtjes door de countryrock van Song Of The New ’49ers. Een strijkje versiert het heerlijk weemoedige Words. (So Very) Stella kon wel eens ontvreemd zijn toen de buren van the Yearlings (ze zitten bij de GUL naast elkaar op de gang) even vergeten waren de deur af te sluiten. De banjotonen in het herfstige Leaving The Leaves dwarrelen als blaadjes van een boom. Halverwege zakt de cd wat in (in Tours Around The Lighthouse gebeurt niet zo veel, Fortune Traders heeft wat zeurderig zangwerk), en het slot begrijp ik niet zo goed. Het carnavelske einde van The Lost Parade was een mooi slotakkoord geweest. Little Or Less, de Ron Sexsmith-pastiche die daarna nog volgt (toegegeven, overtuigend gezongen), valt tussen de rest van de liedjes uit de toon. Het zal echter niet beletten dat Brittle Hearts de koers van de GUL-aandelen fiks de hoogte in zal stuwen.

(Peer Bataille)

(bron: LiveXS, oktober 2004)

PAPER MOON
BRITTLE HEARTS (Stacey Records)

Niet geheel toevallig dat de broertjes Paulusma van Daryll-Ann een productionele bijdrage aan dit album leverden. Ongeveer in diezelfde hoek namelijk opereert Paper Moon met gitaarpopliedjes met hang naar het verleden. Andere referentiepunten zijn The Beatles of The Byrds. Nostalgie of niet, een enkele keer neuzelt of zeurt het wat, zoals in het slepende Tours Around The Lighthouse, maar dat ligt ook aan de licht nasale, liefelijke stijl van beide vocalisten. Maar het resulteert soms ook in een prachtige ballad als Words en vaker nog in prima popsongs als de trefzekere openers Come on Stranger en (So Very) Stella. Verder hier en daar fijne strijkers en altijd koortjes. Dergelijke geijkte stijlmiddelen doen soms wat obligaat aan maar werken wel. In handen van doorgewinterde muzikanten krijg je dan wat heet een tijdloze plaat.

(Dries van Oosterhout)

(bron: OOR 21, oktober 2004)

Paper Moon - 'Brittle Hearts'

Er zijn van die bandjes die tijdens donkere en herfstachtige dagen toch een grote zon op je gezicht weten te toeveren. Laat Paper Moon er daar nou een van zijn. Ze brengen sfeervolle meerstemmige popliedjes, waarin Beatles, Beach Boys en andere sixtieshelden doorklinken. Debuutplaat Brittle Hearts komt uit bij Stacey records, maar heeft een opvallend Excelsior-geluid. Akoestische gitaarlijnen en hoekige pianoklanken vormen de basis voor op zang gerichte liedjes. De heldere vocalen van André Wierenga en Hanz de Vries liggen op de lijn van Jelle Paulusma (Daryll-Ann) en Jacco de Greeuw (Johan). Niet vreemd als je bedenkt dat de eerste twee EP's van Paper Moon geproduceerd werden door de gebroeders Paulusma. Van hen leerden ze hoe je met minimale toevoegingen een beter nummer kunt maken. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want er is genoeg te beleven op deze plaat. Zo schijnt in The Lost Parade een gelukzaligheid door die we dezer dagen nog enkel bij The Polyphonic Spree tegenkomen. Daartegenover staat Words, een rustig nummer dat nog iets geforceerd begint, maar uitmondt in klassiek samenspel, compleet met strijkers. Persoonlijk hoogtepunt is Don't Go Down, vrolijk én dansbaar. De nazomer mag weer beginnen.

(RIANNE VAN DER MOLEN)

(bron: MusicFromNL, oktober 2004)

Paper Moon - 'Brittle Hearts'

Stijl: Pop/rock met een vleugje folk
Wat: cd
Label/Eigen Beheer: Stacey Records

Twee jaar is de huidige bezetting van de Utrechtse formatie Paper Moon nu bij elkaar en dat was voor de heren een mooie reden om de allereerste langspeler af te leveren. Het debuutalbum ‘Brittle Hearts’ bevat in totaal veertien prettige in het gehoor liggende, goed gecomponeerde liedjes met een duidelijke kop en een staart. Precies zoals de groep dat bedoeld heeft, valt te lezen in het bij de cd geleverde persbericht. Dat enkele van de nummers al eerder verschenen op de twee ep’s, die de band al uitbracht, deert totaal niet.
Opener ‘Come On Stranger’ is meteen een van de meest catchy songs op de plaat. De eerste paar noten en tekstfrasen zullen de luisteraar wellicht niet meteen in beroering brengen, maar nadat voor de eerste keer het extreem pakkende refrein gespeeld wordt, is duidelijk waarom dit de opening voor de cd is. Dit is mede te danken door de goed bij elkaar passende stemmen van de beide zangers Hanz de Vries en André Wierenga. De secuur uitgezochte zanglijnen staan niet alleen tijdens het eerste nummer garant voor een hoge kwaliteit, maar worden op het gehele album uitstekend gebruikt. Bij het hemelse ‘Words’ pakt Paper Moon helemaal uit. Niet alleen de mooie samenzang valt hier op, maar ook de schitterende strijkersarrangementen drukken een belangrijke stempel op het uitermate gevoelige liedje. Daar waar de gitaren over het algemeen toch de boventoon voeren op het album, durft Paper Moon dus toch ook hier en daar wat andere opvallende instrumenten toe te laten. Zo ook op het zomerse ‘The Lost Parade’, waar ineens blazers om de hoek komen kijken. Het vrij zonnige sfeertje dat Paper Moon niet alleen bij dit nummer laat horen, doet denken aan een band als The Thrills. Ook de vergelijking met R.E.M. is niet geheel ongepast. ‘Songs Of The New ‘49ers’ ligt bijvoorbeeld behoorlijk in het verlengde van ‘Don’t Go Back To Rockville’ van deze Amerikaanse groep. De cd wordt afgesloten door het kleine, lieve en ingetogen liedje ‘Little or Less’, dat volmaakt is in haar eenvoud. Concluderend kun je dan ook alleen maar zeggen, dat het ook nog eens zeer goed uitgebalanceerde ‘Brittle Hearts’, mag gelden als een droomdebuut.

Aantal Tracks: 14
Speelduur: 53:18 minuten
Meer info: Bandpagina Paper Moon

(bron: Platomania, september 2004)

PAPER MOON - Brittle Heart [sic]

Het is dat de namen van de muzikanten wel erg Nederlands klinken, anders zou je zweren dat Paper Moon uit Amerika komt. De muzikale mosterd wordt namelijk overduidelijk gehaald aan de westkust van de VS. Big Star en de Byrds zijn overduidelijke inspiratiebronnen, maar Daryll-Ann en The Thrills kunnen als hedendaagse referentiepunten dienen. Zonnige gitaarpop met veel harmonieuze samenzang dus, waar wij bij PlatoMania altijd al een zwak voor hebben gehad. René van Barneveld speelt pedal steel in Fortune Traders en Song Of The New ‘49ers en het zoete Words wordt op effectieve wijze ingekleurd door cello en viool. Het klinkt een beetje cliché om dit een debuut met internationale allure te noemen, maar een betere term heb ik zo niet voorhanden. Hulde.
Recensent : Marco van Ravenhorst
Genre: Pop & Rock
Verschenen in Plato Mania nr: 195
Datum recensie: 24-9-2004

(bron: GUN Magazine, september 2004)

Paper Moon - Brittle Hearts (Stacey Records)

Het officiële debuut van Paper Moon begint met het openingsakkoord van A hard day’s night. Een statement? Tell me what’s new? In ieder geval hebben we het vanaf dat moment al niet meer over vernieuwend: Sixtiespop, hetzij Beatles of Westcoast, vormt de basis. Maar niet het doel, want André Wierenga en Hanz de Vries schrijven geen retroliedjes, evenmin als bijvoorbeeld Daryll-Ann. Het doel is melodisch vernuft. Daar staat alles van in dienst. Alhoewel de Vries een begnadigd liedjesschrijver is, is het Wierenga die de show steelt. Deze schrijft namelijk Melodieën, en hij doet dat op een niveau dat Daryll-Ann al een tijdje niet meer haalde en dat andere recente sixties-geörienteerde platen van The Stands en The Thrills toch eigenlijk nergens halen. Ja, zelfs The La’s en Elvis Costello komen in het vizier.

Ter illustratie: (So very) Stella opent met een pakkende riff. De melodie schiet op het laatste woord van de eerste zin al de eerste onverwachte hoek in. Het refrein zet flink aan met wat extra gitaren en hemelse tweede stemmen en we duiken weer de riff in. Halverwege het liedje is daar de brug. Geen gas terug, geen obligate mineurakkoorden voor de spanning, maar gas en een derde stem erbij. Het liedje wordt tenslotte klassiek afgemaakt: een gecomponeerde gitaarsolo en nog een refreintje dat uitmondt in hetzelfde motiefje maar dan in mineur. Je moet er oor voor hebben, maar Stella is een parel van een klassieke popsong.

Waarom hebben we zo lang (zo’n vier jaar) op dit debuut moeten wachten? Omdat de band heeft besloten geen debuut uit te brengen met één pareltje en vulwerk. Brittle Hearts staat bol van de vindingrijke melodieën en die schrijf je nu eenmaal niet in een maand bij elkaar. Wat Paper Moon daarnaast voor heeft op veel concurrentie is dat de plaat niet academisch wordt en ook weet te ontroeren. Words, een Nick Drake-achtige song met dito strijkers is daar een voorbeeld van, evenals Fortune traders, een midtempo met subtiele pedalsteelbijdrage van René van Barneveld. De stemmingen lopen sowieso ver uiteen. Zo is Polaroid girl een ingetogen, nochalant gebracht nummer met een desolaat Hammond-orgeltje. The lost parade daarentegen is zo aan het einde van de plaat een waar klapstuk, een staccato popsong die uiteindelijk eindigt in een lang uitro met blazers in de hoofdrol - en natuurlijk een reprise. En net als je denkt dat Paper Moon toch ook maar een, weliswaar knap, trucje beheerst, komt er nog een nummer achteraan kabbelen, Little or less: een superieure, Ron Sexsmith-achtige crooner met Abbey Road-vocalen.

En er valt nog best wat te zeuren. De productie blijft wat achter bij de kwaliteit van de liedjes en is aan de vlakke kant. Vooral de drums, die overigens niet altijd trefzeker klinken, waren gebaat geweest bij wat meer ruimte c.q. 'geproduceerdheid'. Een aantal nummers is opnieuw opgenomen, altijd een risico. Zo werkt de ingetogenere versie van Tours around the lighthouse zeurderigheid in de hand, hetgeen afbreuk doet aan de, wederom fenomenale, melodie. En de plaat is te lang. Wat oudjes eraf en het geheel had meer vaart gehad en daarmee de contrasten vergroot. Dat kan echter allemaal niet verhullen wat Brittle hearts bereikt. Zoveel klassieke vindingrijkheid op één plaat horen we niet vaak, al helemaal niet in Nederland, en daar mogen de handen heel enthousiast voor op elkaar.

Cd-presentatie: 16 september in Ekko, 21.00

(Olaf Koeneman)

(bron: 3voor12/Utrecht, september 2004)

Paper Moon maakt liedjes van het zuiverste soort

Afgelopen donderdag presenteerde de Utrechtse band Paper Moon haar debuut-cd Brittle Hearts in Ekko. Uw verslaggever moest wegens een opkomend griepje verstek laten gaan, maar wel kon eens goed luisteren naar de plaat. En die viel niet tegen. Het gonst al wat langer rond Paper Moon, de band staat bekend als een van de best bewaarde geheimen van de Utrechtse popscene. De daaraan verbonden verwachtingen lijken ze met Brittle Hearts waar te maken.

Na Songs 'n Sounds van Solo is dit de volgende Utrechtse herfstplaat. En dat komt goed uit, nu het najaar ook echt begonnen lijkt. Ook bij Paper Moon melancholie en een zekere ingetogenheid, maar waar Solo het zoekt in een minimalistische, bijna schematische opzet van hun liedjes, brengt Paper Moon treffende accenten aan en wil de band zich ook wel eens - beheerst - laten gaan.

Paper Moon is al een tijdje bezig, bracht onder andere de ep's Stella en The Lost Parade uit, en nam nummers op met Darryl-Ann'er Jelle Paulusma. En in de hoek van Darryl-Ann kunnen we de muziek ook plaatsen: rustige, op Beatles-leest geschoeide gitaarnummers die associaties oproept met alle bands die ook uit dat vaatje tappen, zoals de Boo Radleys (wie kent ze nog?). De accenten komen van koortjes, wat strijkers en blazers, en de (onvermijdelijke?) pedal steel van René van Barneveld.

Paper Moon heeft ruim de tijd genomen voor hun debuutplaat, en die tijd hoor je terug in de zorgvuldigheid waarmee de nummers zijn gecomponeerd en gearrangeerd.
De extra instrumentatie wordt nooit ingezet om eventuele zwakheden in composities te verhullen, eenvoudigweg omdat die er nauwelijks zijn. De arrangementen staan in dienst van de liedjes en doen de melodieën mooi tot hun recht komen. Die liedjes zijn van het klassieke soort: een refrein, een couplet, een overgang, en over alles is zorgvuldig nagedacht, zonder dat het bestudeerd wordt. Als de arrangementen al iets verhullen, dan is het de soms zwakke zang die met name door de meerstemmigheid wordt gecompenseerd.

Liedjes als (So very) Stella, Tours Around The Lighthouse en Past waren al bekend van de eerdere ep's (en zijn deels opnieuw opgenomen), maar verdienen hun plek op de plaat. Vooral Stella is een klassieke popsong van het zuiverste soort, maar ook uitsmijter (het niemendalletje Little Or Less niet meegerekend) The Lost Prade, een eigentijdse Hey Jude, mag er wezen. Dit lijkt het prijsnummer van Paper Moon, zowel live als op de plaat. Maar laten we het harmonieuze Fortune Traders en het ingetogen Polaroid Girl niet vergeten te noemen. Met 14 nummers die nauwelijks voor elkaar onderdoen, kan iedereen z'n eigen favoriet uitkiezen.

Je zou kunnen zeggen dat het allemaal wat ambachtelijk en weinig vernieuwend is wat Paper Moon doet, maar het wiel hoeft ook niet altijd opnieuw te worden uitgevonden. Als het zo fraai en met zoveel liefde wordt gedaan als bij Paper Moon, kunnen we alleen maar erg blij worden van een plaat als Brittle Hearts.

Paper Moon - Brittle Hearts (Stacey Records) is vanaf 16 september verkrijgbaar in de betere platenzaak.

(Peter Jamin)